گاهی با خودم فکر می کنم، نکند حق با دخترک باشد...

سلام

ای جواب ِ تو حسّ ِ عبور از هر چه دلتنگی

مخلص ِ کلام :

یک لحظه مستجاب شو ای آرزوی من

پلکی بیا عبور کن از رو بروی من

پُر کن دوباره ظرف ِ غزلگریه هام را

از شاخه  شاخه شعر بچین آبروی من

حاجت به چای و قهوه و فنجان ِ فال نیست

افتاده عکس ِ روی شما در  سبــــوی من*

با اینکه درد در دلش از حرف ِ سنگ هاست

خندد  شکسته آینه گاهی  به روی من

گشته قبول به مذهب ِ عشقم نماز ِ صبر

تا شد به اشک ِ  سرخ ِ شقایق وضـوی من

آبی ترین غزل ِ سبز ِ من بیا،  بیا

تا آب ِ رفته باز  بیاید به جوی من

----------------

* اشارت نوشت:

"ما در پیاله عکس ِ رخ ِ یار دیده ایم/ای بی خبر... "

بکوش که صاحب خبر شوی

------------------

از خاطرات ِ جنگ:

جنگ ِ تحمیلی ِ چشمان ِ شما، نقطه ی عطف ِ ستم در عشق ست!

تن ِ من خاک ِ جنوب است که شد، زخمی و در بدر از بمباران!

عاقبت از سر ِ اجبار و به زور، ریختی زهر ِ فراق در کامم!

شدم آواره ی این شهر ِ غریب، شهر ِ خاکستری ِ تو؛ تهران!

تهران جان

یکی طلبت

این نیز بگذرد...

-----------------------------------

پی در پی نوشت(به جای م ح ب و ب نوشت):

مترسک عاشق نبود. دست داشت، پا و چشم هم داشت. اما زبان نداشت که حرف بزند. قلب و احساس هم نداشت و این، تحمل ِ بی زبانی اش را برای دخترک راحت تر می کرد! تمام ِ هنرش تنها این بود که یک مشت پرنده ی سیاه را بترساند! مترسک عاشق نبود، اما دخترک، عاشق ِ مترسک بود و همین بود که او را زنده نگه می داشت. او مترسک را نساخت که عاشقش بشود، ساخت تا عاشقش باشد! و همین برایش کافی بود. وقتی که عاشق نباشی، تنها باشی یا نباشی، فرقی نمی کند. کسی بیاید، بعد برود، تفاوتی نمی کند. دخترک دیگر تنها نبود و دغدغه ی کوچ ِ مترسک را هم نداشت.

عشق، توهّم ِ او نبود، برایش مایه ی حیات بود، علـّت ِ بودن، شدن. این عشق ِ او بود که به مترسک گوشت و پوست داده بود، جان  بخشیده بود، به آن قلب داده بود. با این همه مترسک هنوز هم عاشق نبود، اما دخترک، عاشق ِ مترسک بود. خودش را در او می دید، در لحظه هایی که با او حرف می زد، لحظه هایی که ذوب می شد در احساس ِ پاک و ناب ِ خودش. گاهی رو به مترسک می کرد و می گفت: آدم ها چه قدر ساده اشتباه می کنند. این خورشید نیست که طلوع و غروب می کند! خورشید، کی می تواند تکانی به هیکل ِ سنگینش بدهد.

و بعد با صدای بلند می خندید. میل ِ زمین به گردش، حول ِ محورش، طلوع و غروب می آفریند! و خیلی جدی می گفت:

اشتباه نکن مترسکم،این اصلن، غرورنیست.                                                                                                                                                                      

کاش همه می دانستند این امید است، اشتیاق ِ زاییده ی عشق که زمین ِ گردننده حول ِ خود را، به دور ِ خورشید می گرداند و ماه را به دور ِ زمین، تا زمان معنا پیدا کند برای بودن، برای شدن. اگر این طور نبود...

حرفش را، انگار که خسته شده باشد، نیمه رها می کرد، غروب را آهی می کشید و روی شانه های مترسک می گریست. مترسک همواره ساکت بود و دخترک، عاشق ِ عشق ِ خود.

------------------------------------------------------------------

گنجشکماهی

بیستم اردیبهشت ِ نود و یک

یونی تربیت مدرس