از آسمان گنجشک می بارد

فردا دیر است:

"اکنون اگر ننویسم از شقایق ِ نورسته ای دراین دهانه ی پل
فردا شاید
بسیار دیر باشد"
 

منوچهر آتشی

---------------

سوال و جواب:

وقتی انتظار داری جواب ِ سوالت را بشنوی، به تو لبخند می زنند

وقتی لبخندی می زنی، از تو سوال می پرسند

باید به اینگونگی های آدم ها عادت کنی، عزیز ِ من

---

و امّا:

سلام

حال ِ همه ی ما ...

خودت حدس بزن

ملالی هم نیست، حتّا بالا رفتن ِ قیمت ِ نان

پایین آمدن ِ قیمت ِ جان

چه بگویم

با این حال!

در عمری که باقی مانده

باید از کنار ِ زندگی بگذرند، سادگان ِ صبور، مظلومان ِ بی قرار

طوری که نه زانوی جوانان ِ بی جفت و باجفتشان بلرزد و

نه دل ِ ناماندگار ِ کودکان ِ دردمند ِ بی درمانشان

و نه دست های چند هزار ساله ی پیرانشان

حالتان حالمان حالشان

خوب نیست

همه می دانند، خوب هم می دانند

اما باور نمی کنند!

از شادمانی های بی سبب دیگر چیزی نپرس

که مدت هاست گم شده اند

در هیاهوی بیانیه های پُر طمطراق ِ یک عده دلسوز ِ آدمی

در خنده/گریه های مضحک ِ آنان

تا یادم نرفته است بنویسم ...

بنویسم که بی انعکاس مانده است

تبسّم ِ رویای ماه

بر پنجره های شکسته ی دیوارهای فرو ریخته

بنویسم دارد یادم می رود که ...

راستی می خواستم چه بنویسم؟

ها ا ا ا ا

بنویسم

که آه ه ه ه

نمی دانم چرا فقط شمایل ِ شقایق ها را به یاد می آورم

و درهای بسته ی رو به دریا را !

نمی دانم چرا هر کس به ماه می رسد،

فقط وعده ی آرامش ِ آسمان می دهد

آه ای چراغ ِ شکسته ی به خانه ناروا

جای تو را

در شبانه های این همه آیا،

این همه امّا،

هزاران پیاله ی اشک و ماهی مغموم و تکّه تکّه گرفته است

ای ماه چگونه در جرعه ای اشک خلاصه می شوی؟

بنویسم

کف ِ پایم هر شب از شیشه های چراغ ِ شکسته ی حیاط مجروح می شود

بنویسم

هر شب شیشه های چراغ ِ شکسته را جارو می کنم

بنویسم

هر شب چراغی تازه می بندم

دستمالم را مرطوب کرده و برگ های خاک گرفته ی درختان ِ باغچه را پاک می کنم

کمی سرفه می کنم

بعد با همان پای مجروح روی خرابه های تاریخ قدم می زنم

آن قدر قدم می زنم که فشارم می افتد

می نشینم روبروی خودم و می پرسم:

امروز حالت چطور است؟

عاطفه مرا صدا می زند: شام آماده است

می گویم گرسنه نیستم

بیا کمی کنار ِ من بنشین تا برایت فروغ بخوانم، تو که فروغ را دوست داری

(مثلن می خواهم خودم را از این حال و هوا در بیاورم)

می آید و می نشیند و می گویم،

بی مقدمه می گویم:

من هم یقین دارم کسی می آید

کسی که شبیه ِ هیچ کس نیست

همان کسی که می تواند

تمام ِ حرفهای سخت ِ کتاب ِ کلاس ِ سوم را

با چشم های بسته بخواند

و می تواند حتی چند صد هزار را

بی آنکه کم بیاورد از روی هفت میلیارد بردارد

...

و میتواند کاری کند که لامپ ِ "الله"

که سبز بود: مثل ِ صبح ِ سحر سبز بود،

دوباره روی آسمان ِ مسجد ِ مفتاحیان

روشن شود

آخ ...

چقدر روشنی خوبست

چقدر روشنی خوبست

و من چقدر رنگ ِ سبز را دوست دارم

من هم یقین دارم کسی می آید

کسی که در دلش با ماست، در نفسش با ماست، در صدایش با ماست

با انسان هاست

با سادگان ِ صبور و مظلومان ِ بی قرار است

و همه چیز را قسمت می کند

کسی که در راه است

وقتی من و تو بهتر شدیم به اینجا می رسد

---

یک دل ِ سیر بی حرفی:

خیلی دوست داشتم بی حرفی از ابهام و آیینه می نوشتم

یک دل ِ سیر

امّا نمی شود

اینجا نمی شود بی حرفی از ابهام و آیینه نوشت

برای بسیاری از انسان ها نمی شود

راستش هیچ کجا نمی شود

برای خیلی از آدم های آشنا هم نمی شود

چرا که آشنایی به چند روز و چند ماه و چند سال و چند صباحی با هم بودن و هم صحبتی و این حرف ها نیست. به این چیزها که نیست.

حتّا نمی شود که هر واژه و هر لفظی را که دلمان خواست و فکر کردیم درست است برداریم، هر جور دلمان خواست و فکر کردیم درست است به کار گیریم، بعد، از این ترکیبات برای ماست مالی کردن ِ خودمان و دیگران استفاده کنیم، و طوری از کنار ِ یکدیگر رد شویم، که انگار نه انگار حرف ِ خاصی بیان کرده، اتفاق ِ خاصی را رقم زده و فعل و انفعالاتی را در درون ِ یکدیگر سبب شده ایم. نه، این طور نمی شود.

پس بگیرید بخوابید، واژگان ِ نا آرام ِ اینهمه بهانه گیر

که پای گهواره ی شما، دارد پیر می شود این خسته ی بی قرار

---

اگر قصد داری ... :

کار باید خیلی بزرگ باشد

آنقدر بزرگ که مثلن نتوانی انجامش بدهی

اینطور می شود که وقتی از آن حرف می زنی، غول می شوی

دست نیافتنی می شوی، عزیز می شوی

تازه ممکن است شاعر یا نویسنده هم بشوی

---

چه قصه ی ناتمامی:

از دفتر ِ نگاه ِ تو چیزی به جا نماند

جز شرح ِ ناتمام ِ غزل های مولوی ...

----------------------------------------

گنجشکماهی

19 مرداد 1393